نقد و بررسی کفش ورزشی Adidas Adizero Pro

کفش‌های «adidas Adizero Pro»، بهترین کفش مسابقه‌ای می‌باشد که به‌واسطه‌ی رویه‌ی فوقانی محکم و در عین حال، بسیار تنفس‌پذیر، آینه‌ی تمام‌نمای “فناوری” بوده و آن را برجسته می‌سازد؛ به دلیل داشتن زیره‌ی میانی دارای دو اسفنج اندودشده با کربن، راه‌رفتن با آن حالت ارتجاعی و کشسانی داشته و ضربه‌گیر بوده و پوست‌اندازی و روند تغییر آن سریع می‌باشد.

و گزینه‌های مختلف برای بند کفش وجود دارد که به دوندگان اجازه می‌دهد که متناسب با شرایط خود، آن را شخصی‌سازی کرده و بر حسب نیاز تغییر دهند و این، مزیت این نوع کفش می‌باشد. این کفش، در پیمایش مسیر مسابقه، بهترین است و مزایای آن در هنگام دویدن طولانی‌مدت افزایش می‌یابد. در صورتی که قصد خرید کفش اسپرت را دارید پیشنهاد می‌کنیم مقاله راهنمای خرید بهترین کفش دویدن مردانه و زنانه را مطالعه کنید.

مزایای این نوع کفش، عبارتند از:

• قسمت کفی و زیره‌ی کفش، دارای لایه‌ای نرم بوده و حالت ارتجاعی دارد
• تنفس‌پذیر می‌باشد
• در زیر باران، معرکه و فوق‌العاده است: چسبندگی زیاد و تسلط عالی و کنترل‌داشتن بر روی کفش، و غیرقابل نفوذ بودن نسبت به آب!
• سبک‌وزن می‌باشد
• وجود لایه‌ی نرم متراکم و محافظ بر روی بندهای نازک ضربه‌گیر زبانه‌ای کفش

عیوب و کاستی‌های این نوع کفش، عبارتند از:

• پوشاندن پاشنه‌ی پا به صورت حداقلی

خرید کفش ورزشی

 

معرفی کفش‌های «Adidas Adizero Pro»

«یوشیتوری اموری»، طراح ژاپنی، مغز متفکر و صنعت‌گر پشتیبان آخرین نوع «Adizero» (قالب سه‌بعدی برای یک پا) می‌باشد که شرکت «adidas»، کفش‌های مورد علاقه‌ی من را بر روی آن می‌سازد.

مدل‌های «Adizero»، براساس پای دوندگان و با در نظر داشتن عملکرد عالی، طراحی شده است. این امر خصوصاً در مورد سری کفش‌های «Pro» صادق است که برای پشتیبانی، ضربه‌گیر بودن و خنثی‌سازی تکانه‌ها و عملکرد بهتر در مسابقات دوی استقامت ماراتون و نیمه‌ماراتون، ساخته شده‌اند.

کفش‌های «Adizero Pro»، کفشی با روکش کربنی ساخت شرکت «adidas» است و به طور مستقیم با کفش‌های «ASICS MetaRacer»، «Carbon X from HOKA»، «Saucony’s Endorphin Pro» و «Vaporfly & Alphafly shoes from Nike» رقابت می‌نماید.

من قبلاً در شرکتی که تجهیزات لازم برای درمان سرطان را تولید می‌کرد، مشغول به کار بودم و مشاهده نمودم که در آنجا، از رشته‌ی کربنی برای ساخت تخت‌های درمانگاهی بسیار محکم و سبک استفاده می‌شد.

همچنین کربن، ماده‌ی اصلی و اساس و شالوده‌ی صنعت هوافضا می‌باشد؛ بنابراین، دور از انصاف نیست که بگوییم شما با این کفش‌ها، پرواز می‌کنید!

به نظر می‌رسد که کفش‌های «Adizero Pro»، نسخه‌ی چابک‌سازی‌شده و دلپسندانه‌تری از کفش‌های «Adios5» ‌باشد که دارای رویه‌ی فوقانی کم‌ضخامت‌تر بوده و فناوری بیشتری در زیره‌ی آن به کار رفته است. این دو نوع کفش، به خاطر شباهت‌های‌شان، دارای بسته‌بندی مشابه ولی با رنگ‌های متفاوتی می‌باشند تا دو وجهه‌ی متفاوت ایجاد شود و از هم تمیز داده شوند!

کفش‌های «Metaracer»، یک زیره‌ی صاف دارد که باعث می‌شود وزن شما به منظور تسلط داشتن در هنگام قدم‌زدن، بر روی لبه‌های جلوآمده قرار نگیرد. در مقابل، کفش‌های «Adizero Pro»، دارای یک الگوی زیره‌ی کم‌ضخامت ولی کاربردی هستند که نسبت به مرطوب و خیس‌بودن جاده، تاب‌آوری داشته و با این شرایط کنار می‌آید و این، مزیت این نوع کفش می‌باشد.

کفش‌های «Saucony Endorphin Pro»، یک رقیب مستقیم دارای روکشی از رشته‌ی کربنی است که همراه کفش همتای خود، یعنی کفش‌های «Endorphin Speed»، به عنوان یک نسخه‌ی چندمنظوره با روکش نایلونی انعطاف‌پذیرتر، عرضه می‌شوند.

«Endorphin Pro»، یک پوشاننده‌ی پاشنه می‌باشد که در آن، لایه‌ی نرم ضربه‌گیر، بیش از 5.5 میلی‌متر در زیر بخش جلویی پا قرار دارد (3.5 میلی‌متر افزایش در پاشنه).

کفش‌های دارای رشته‌ی کربنی ساخت شرکت «Nike» نیز زیره‌های میانی ضخیم‌تری نسبت به کفش‌های ساخت شرکت «adidas» دارند. بار دیگر، فکر کردم که نیاز بیشتری به این لایه‌ی ضربه‌گیر دارم؛ اما از احساس خوبی که پاهایم بعد از دو هفته پیاده‌روی به‌علاوه‌ی 18 مایل دویدن با کفش‌های «Adizero Pro» دارد، شوکه شدم!

یک دونده‌ی متبحر در پیمودن مسافت‌های 18 مایلی، این کفش‌ها را پوشید و 38 تا 55 مایل را طی کرد تا احساس خود نسبت به کفش و عملکرد کفش را در دویدن‌های طولانی‌مدت، مورد آزمایش قرار دهد؛ چرا که کفش‌های «Adizero Pro»، کفش‌هایی مخصوص مسابقه‌ی ماراتون و نیمه‌ماراتون هستند.

تقریباً در میانه‌ی راه دویدن، من برای استفاده از سوراخ‌های دورتر در قسمت جانبی رویه‌ی فوقانی، بندها را دوباره بستم. این باعث شد که در برابر احساس تنگ‌بودن کفش که مستقیماً از بند ناشی می‌شود، تناسب یکنواخت‌تری به‌واسطه‌ی ثابت نگه ‌داشته‌شدن وجود داشته باشد.

در اوایل مسیر، نم‌نم باران سبکی شروع به باریدن گرفت؛ ولی یک باران سنگین از مایل 12 تا 16 (تنها باران شدید در شمال‌غربی ایالت آیوا در تابستان) شروع به باریدن گرفت.

ابتدا به ساکن، انتظار داشتم که کفش‌ها سنگین شوند؛ درست همانند زمانی که من در شرایط مشابهی در دوی ماراتون شهرهای دوقلو[1] شرکت کردم: اما دریغ!

خوشبختانه، من تفاوتی در وزن یا احساسم نسبت به کفش را متوجه نشدم و در تمامی سرعت‌ها، هیچ‌گونه تغییری را مشاهده نکردم که اتفاقاً باعث شد که حرکتی سریع‌تر از آنچه که در مورد دویدن برنامه‌ریزی کرده بودم، داشته باشم.

طولانی‌ترین مسافتی که من در طی سه ماه گذشته دویده‌ام، 10 مایل بوده است. بنابراین، من قصد داشتم که به طور متوسط 14 تا 15 مایل بدوم: اما دوباره…. صد افسوس!

من در این کفش‌ها، در سرعت نیمه‌ماراتون تا ماراتون (7:10 تا 7:40 در یک روز خوب)، بهترین احساس را داشتم و برای بسیاری از روزهای باقیمانده، با سرعتی کمتر از 8 مایل در دقیقه دویدم.

سپس، من انتظار داشتم که حرکت سریع‌تری نسبت به پس از بارش باران داشته باشم: اما دریغ! طولی نکشید که بعد از اینکه به حسب عادت، بندهای هر دو کفشم را بسته بودم؛ بارش باران (و آب باران در چاله و دست‌انداز جاده و…)، مرا از هر سو آماج حمله قرار داد.

من با هیچکدام مشکلی نداشتم؛ نه با کفش‌هایی که خیس شده بودند و نه اینکه اندازه‌ی آنها دچار تغییر شده بود: خیلی خارق‌العاده بود! من بر روی آسفالت خیس، بتن و سنگ‌ریزه‌های کوچک، حرکتی درست همانند سطوح خشک داشتم!

من با غافلگیرشدن و جاخوردن نسبت به سرعت و احساس کفش زیرپایم، به وجد آمدم. طبق گفته‌ی پزشک متخصص اندام تحتانی من که متخصص امراض پا نیز می‌باشد، من مبتلا به “بیرون‌زدگی استخوان‌های کف پا” هستم. به بیان ساده‌تر، اگر لایه‌ی ضربه‌گیر، درجه‌ی یک نباشد؛ مهره‌های کف پایم بعد از دویدن طولانی، درد می‌گیرد.

من انتظار داشتم که به خاطر نحوه‌ی بستن بند کفش، عملکرد در شرایط بارانی و آسیب رسیدن به پاهای خسته و کوفته در سرعت‌های سریع، به این کفش، امتیاز 4.5 ستاره از (9 یا 10 ستاره) را در هنگام دویدن طولانی‌مدت، بدهم.

به عنوان یک استدلال قاطع، بعد از دویدن طولانی‌مدت، درد کف پا کمتر از حد معمول بقیه‌ی روز است و کفش‌های «Adizero Pro»، سخت تلاش کرد که از من رتبه‌ی درجه‌ی یک را به دست بیاورد!

من گمان می‌کنم که بهتر است کفشی که دارای روکش رشته‌ی کربنی است و ارتفاع پشته‌ی آن زیاد است را بپوشم (Nike Alphafly یا Nike Vaporfly؛ HOKA Carbon X؛ Saucony Endorophin Pro)؛ اگرچه که من این کفش‌ها را امتحان نکرده‌ام.

در کل، عملکرد کفش‌های «Adizero Pro»، فاجعه‌بار بود؛ من نیاز ندارم که در هنگام مسابقه دادن، زیره‌ی بیشتری بین پای من و لایه‌ی ضربه‌گیر وجود داشته باشد.

من متوجه یک احساس ارتجاعی و کشسانی کلی در قسمت جلویی پا و یکسره‌بودن روکش کربنی نشدم.

تفاوتی که روکش ایجاد می‌نماید، هنگام دویدن با کفش «SL20»، کفشی با زیره‌ی میانی مشابه کفش «Lightstrike»، که تقویت‌شده بوده و عاری از روکش کاربیتکسی می‌باشد، خودنمایی می‌نماید.

روکش کربنی، نسبت به آنچه که در کفش «SL20» مشاهده کردم، جابجایی سریع‌تر انگشت پا را ایجاد می‌کند. من هر یک از این کفش‌ها را 12 مایل پوشیدم تا همه‌ی آنها را دوشادوش هم امتحان نمایم.

هر دو نوع کفش، از لحاظ سریع‌ترین سرعت دویدن در بهترین حالت قرار دارند؛ ولی کفش‌های «Pro» برای هر نوع دویدن، کاربردی‌تر بودند. (در هنگام استفاده از کفش‌های «SL20»، هنگام کاهش سرعت برای بازیابی و بازگشت به حالت عادی پس از دویدن، احساس نامطلوبی دارم). صرف‌نظر از سرعت، کفش «Pro» نرم بوده و در عین حال، ارتجاعی است و به سرعت می‌توان آن را پوشید و درآورد.

روش سنجش: برای 8 مایل، کفش‌های «Adizero Pro» را پوشیدم؛ 1 مایل، کفش «Adizero tempo 9» را به پای چپ و کفش «Pro» را در پای راست کردم و سپس، 1 مایل، کفش «Adizero Pro» را در پای چپ و کفش «SL20» را در پای راست کردم.

نتایج: از همان اول و ب ی بسم‌الله، من با یک غافل‌گیری بزرگ روبه‌رو شدم. من در مورد کفش «Pro»، متوجه تناسب کافی شدم که علی‌رغم نداشتن پوشاننده‌ی پاشنه، احساس مشابهی با کفش «Tempo» را ارائه می‌دهد.

رویه‌ی فوقانی کفش «Pro»، برای ایجاد تناسبی مشابه با کفش «Tempo»، به خوبی به بالای قوس کف پا می‌چسبد؛ کفش «SL20» در هر جای دیگری راحت و مناسب است ولی درست در بالای قوس کف پا، احساس فراخی و گَل و گشادی داریم.

ارتفاع قوس کف پا در کفش «Pro»، تقریباً در ارتفاع متوسط کفش «Tempo» و پایین‌تر از قوس کف پا در کفش «SL20» می‌باشد.

 

اولین برداشت‌ها از کفش‌های «Adidas Adizero Pro»

همان ابتدای کار، من عاشق زیره‌ی نرم کفش‌های «Adizero Pro» شدم. لایه‌ی توری و منفذدار فوق‌العاده نازک، به صورت محکمی دوخته شده و دارای قالبی شیک بوده و حجم انگشت‌های پا در زیر آن، کاملاً مشخص است.

من آن را از همان اول دوست داشتم. اما زمانی که من، با این کفش 18 مایل در زیر باران دویدم، آنقدر عاشق کفش شدم که به آن امتیاز بالاتری نسبت به محبوب‌ترین کفش مسابقه‌ی خود یعنی «Adizero Tempo 9» بدهم. بعداً بیشتر در این‌باره صحبت خواهم کرد.

لایه‌ی توری و منفذدار، سبک و تنفس‌پذیر بوده و برخلاف ظاهر غلط‌اندازش، بسیار محکم است. رویه‌ی فوقانی کفش، به نظر می‌رسد که توسط یک سوراخ‌کننده‌ی ریز، به صورت الله‌بختکی و بی‌حساب و کتاب و به صورت کاملاً تصادفی، مورد حمله قرار گرفته است.

اما وقتی فهمیدم که این سوراخ‌ها، واقعاً به صورت راهبردی تعبیه شده‌اند تا امکان استفاده از گزینه‌های مختلف بستن بندهای کفش را فراهم سازند؛ مجذوب آن شدم. اولین بار که آن را امتحان کردم، بسیار به آن علاقه‌مند شدم.

هر کسی که نظرات مرا بخواند، می‌فهمد که من یک کفش تنگ و چسبان و در عین حال، راحت و نرم را دوست دارم. با بستن بندهای کفش به صورت منظم، تناسب کفش را بررسی نمایید.

با استفاده از روش خودم در استفاده از سوراخ‌ها، انتخاب دورترین گزینه برای هر سوراخ را انتخاب نموده و سپس، برای عبور از بالای پا، از بالا تغییر مسیر دادم؛ ای وااای!

به نظر می‌رسد که این کفش، یک پوشش نرم و سفارشی است که پهنای پای مرا پوشانیده است و آثار به جای مانده از حرکت را از میان برداشته و احساس تنگی در میانه‌ی پا که در هنگامی که هنوز در بستن بند کفش، تغییری ایجاد نکرده بودم وجود داشت را نابود می‌سازد.

 

قسمت زیره‌ی کفش‌های «Adidas Adizero Pro»

زیره‌ی میانی کفش‌های «Adizero Pro»، شامل مواد «TPU Lightstrike» با گندله‌های تقویت‌شده‌ای از جنس «TPU» که در مرکز است، بوده و به سمت افزایش بیشتر در پاشنه حرکت می‌کند.

این اسفنج، در یک روکش درازی از رشته‌ی کربنی کاربیتکسی که در زیر یک کفی کفش (چسبیده) قرار دارد و در یک لاستیک محدودکننده که در زیر بخش جلویی پا قرار دارد و در هنگام قدم‌زدن، ارتجاعی بوده و چسبندگی عالی دارد، تعبیه شده است!

من به طور مستقیم متوجه روکش کربنی نشدم؛ اما تأثیر آن بر روی جابجایی سریعتر و ایستادن بر روی سرپنجه، به همراه لایه‌ی ضربه‌گیر ارتجاعی (با ضربات سبک و تقویت‌کردن)، در سنجش آنها همراه هم و در پاهای سالم و بدون خستگی و کوفتگی پس از طی مایل‌های طولانی، خودنمایی می‌نماید.

تقویت‌کردن، از زیر مرکز قسمت میانی کفش نشان داده می‌شود و ضربات سبک در هر دو طرف، به موقعیت قبلی برگشت داده می‌شود تا پاشنه را دور بزند.

افزودن پاشنه‌ی نرم‌تر در کفش‌های «Pro»، یک سبک و سیاق عالی برای کفش‌های مخصوص ماراتون می‌باشد. هدف من، کاهش ضربات به قسمت میانی پا می‌باشد، اما می‌دانم که وقتی خسته و کوفته می‌شوم، آسیب‌پذیرتر شده و ضربات به پاشنه‌ی پای من وارد می‌آید.

برای چهار تا شش مایل آخر یک ماراتون، می‌دانم که تنها چیزی که بدان نیاز دارم، یک پاشنه با لایه‌ای ضربه‌گیر ولی در عین حال، منعطف می‌باشد.

تقویت‌کردن زیره‌ی کفش، ممکن است به این دلیل باشد که من از دردهای گنگ و مداومی که در پاهایم، پس از دویدن‌های طولانی‌مدت بر روی زیره‌ی میانی کم‌ضخامت وجود دارد، متعجب شده‌ام. یک لایه‌ی کم‌ضخامت‌تر از پاشنه، دلیلی است که من کفش‌های «Tempo 9» را به همین منظور دوست دارم.

اکثر کفش‌های رقابتی که روکش کربنی دارند، از ارتفاع پشته‌ی بیشتری برخوردار هستند. اگر می‌خواهید که کفشی داشته باشید که دارای لایه‌ی ضربه‌گیر بوده و با پوشیدن آن، هیچ حسی نسبت به دویدن بر روی سطح زمین نداشته باشید؛ کفش‌های «Pro» را امتحان نمایید.

با ضربات پیاپی به قسمت پشت زیره‌ی کفش‌های «Pro»، درمی‌یابیم که این نوع کفش، دارای برآمدگی‌های راه‌راه در زیر زیره‌ی میانی از نوع DSP، محافظت (از پاشنه) و دوام یک طراحی سبک‌وزن می‌باشد.

به همین دلایل، پاشنه‌ی بیرونی توسط لاستیکی از جنس «Adiwear» محدود می‌شود. شما چسبندگی بهتری خواهید داشت و برای شرایط بارانی، این کفش از کفش‌های «ASICS MetaRacer»، آماده‌تر خواهد بود.

 

قسمت رویه‌ی کفش‌های «Adidas Adizero Pro»

فقط یک نوار راه‌راه باریک پوشاننده‌ی پاشنه در این کفش مخصوص مسابقه‌ی ماراتون وجود دارد؛ اما چقدر؟ پهنای آن در حالتی که تا 3/1 اندازه کاهش تدریجی پیدا کرده است، 4 سانتی‌متر می‌باشد؛ چرا که مستقیماً در پشت پاشنه حرکت می‌کند.

آیا این طبیعی است؟ فقط برای من تازگی دارد و یا برای دوستان دونده‌ی من نیز چنین است؟ یک پوشاننده‌ی پاشنه‌ی خوب، یکی از مواردی است که برای بیرون‌زدگی استخوان‌های کف پای من مناسب است و پزشک متخصص در امراض پا که من به او مراجعه می‌کنم، آن را تأیید کرده است؛ بنابراین، من آماده بودم که امتیاز خود را ثبت نمایم.

علی‌رغم انتظارات، این کفش یک بار دیگر ثابت کرد که من در اشتباه هستم!

تناسب ایجادشده در رویه‌ی فوقانی دارای لایه‌ی توری و منفذدار کرفسی‌شکل، به اندازه‌ی کافی سخت و محکم است؛ به طوری که من متوجه شدم که کفش‌ «Pro» نسبت به کفش «SL20» از تکیه‌گاه پاشنه‌ی بهتری برخوردار بوده و دارای یک پوشاننده‌ی پاشنه‌ی متوسط می‌باشد که در آستر تعبیه شده است.

 

کفش‌های «Adizero Pro»، متناسب با اندازه‌ی واقعی است.

محکم‌بودن این روکش اندام‌نما، عقب‌افتادگی در محافظت از پا را جبران نمود. این رویه‌ی فوقانی دارای لایه‌ی توری و منفذدار کرفسی‌شکل، مرا به یاد کرفس می‌اندازد: سبک؛ اما قوی و ترد (ممکن است که باور شما بر این باشد؛ اما فکر نمی‌کنم که کفش‌ «Pro»، ترد باشد، چرا که گاز گرفتن آن سخت است J)… ادامه دهیم…

من در شگفتم که آیا نام‌گذاری “لایه‌ی توری و منفذدار کرفسی‌شکل” بر روی این رویه‌ی فوقانی، به خاطر شباهت شکلی آن به کرفس بوده است یا به خاطر شبیه‌بودن آن به غشای سلولی نیمه‌تراوا که دارای کارکردهای مختلف است، می‌باشد: قانع‌کننده است.

در جایی که نیاز است انعطاف‌پذیر باشد و متناسب با عملکرد آن، نفوذپذیر باشد؛ در این حالت، گرما، عرق و آب را در هنگام یک بارش شدید، تخلیه می‌نماید!

لایه‌ی نازک و نرمی، با یک حفره‌ی آسیب‌پذیر در بالا که ساییدگی را کاهش می‌دهد، قوزک پا را احاطه کرده است. اگر می‌خواهید که از کفشی استفاده کنید که بتوانید بدون جوراب، به راحتی با آن قدم بزنید؛ می‌توانید احساس فوق‌العاده‌ای با کفش‌ «Pro» داشته باشید.

هرچند که این کفش، گران‌قیمت و هزینه‌بردار است؛ اما من مسافت‌های کوتاهی را بدون جوراب با آن دویدم و احساس خوبی داشتم.

من پس از پیمودن 5 مایل یعنی تقریباً در میانه‌ی راه، آن هم در حالت بدون جوراب با کفش‌هایی که در آن، دوخت ملایمی برای چسباندن لایه‌ی نرم به لایه‌ی توری و منفذدار کرفسی‌شکل وجود دارد، در قسمت پشت هر دو پاشنه، دچار آبله و تاول‌هایی شدم.

(اکنون، علی‌رغم ایجاد تاول‌ها، حال عمومی من خوب است). تنها مشکل دیگری که من در مورد طی مسافت به صورت بدون جوراب داشتم، بریدگی‌هایی در ناحیه‌ی انگشت شست سمت چپی پایم بود که در اثر دوخت نامناسب بندهای قیطانی، ایجاد شده بود.

آزردگی پاشنه، یک رنجش و ناراحتی است که در اثر فرایند جا باز کردن کفش، رخ می‌نماید که می‌توان بر آن غلبه کرد. اگر به دنبال کفش مناسبی برای قرار دادن پاهای برهنه و بدون جوراب خود هستید، این نوع کفش را امتحان نمایید.

اگرچه دوخت بندهای قیطانی، شما را اذیت می‌کند؛ اما این نوع کفش، به اندازه‌ی کافی نرم و سبک است و پس از جا باز کردن، تمامی آنچه را که از یک کفش مناسب و یک قدم‌زدن بی‌دردسر را دارید، برآورده می‌سازد.

دو لایه‌ی نرم و نازک اما متراکم که شبیه نئوپرین (یک نوع لاستیک مصنوعی مقاوم) می‌باشند، کنار هم و در بالای زبانه‌ی کفش قرار داشته و به شکل اعجاب‌آوری، از پا در برابر ضربات بندهای قیطانی محافظت می‌نماید.

زبانه‌ی بیرونی رویه‌ی فوقانی، که به‌واسطه‌ی دو سوراخ پایینی متصل شده است، پا را به لایه‌ی نرم دیواره‌ی زیرین زیره‌ی میانی چسبانده و آن را پوشانده است. این مرا به یاد نیم‌بوتی می‌اندازد که در آن زاویه‌های برش، ار انتهای بند آغاز می‌شوند.

یک نوار پشتیبانی که به صورت مورب در وسط بخش میانی کفش وجود دارد، قوس کف پا را به داخل می‌کشد تا شل‌بودن و گَل و گشادی که من در کفش «SL20» احساس کردم را تقلیل دهد و همچنین قوس کف پا را پشتیبانی می‌نماید و کفش را ساده و دلپسند و چابک‌سازی می‌نماید.

 

جمع‌بندی در مورد کفش‌های «Adidas Adizero Pro»

کفش‌های «Adizero Pro»، فراتر از انتظارات من بود. من بیست سال است که دویدن‌های طولانی‌مدت انجام می‌دهم و پاهای من پس از دویدن بیش از 18 مایل، احساس بهتری از بقیه‌ی روزها دارند؛ من شما را دست نمی‌اندازم!

گزینه‌ی شخصی‌سازی نوع بستن بند، به سادگی از دست می‌رود؛ پس مواظب باشید که آن را از دست ندهید. تناسب و عملکرد در روزهای بارانی، رتبه‌ی بالا گرفتن این کفش را تضمین نمود.

در کل، به خاطر تناسب، عملکرد در روزهای بارانی، احساس که در زیرپا داریم و عملکرد رویه‌ی فوقانی، کفش‌های «Adizero Pro»، تمامی انتظارات مرا پشت سر گذاشت. هر قطعه‌ی این کفش در جایگاه مناسبی قرار دارد و بیهوده تعبیه نشده است.

اثر نامحسوس روکش کربنی در هر مرحله، منجر به افزایش چشمگیر عملکرد در جابجایی طولانی‌مدت می‌شود.

من با اطمینان کفش‌های «Adizero Pro» را برای هر مسابقه‌ی 5 کیلومتری ماراتون در زیر گرما و در شرایط بارانی می‌پوشم؛ و کفش‌های «Adizero Tempo 9» را برای مسابقات طولانی‌مدت در سرما نگه می‌دارم.